سرناد

میخواستم یه پست جدید بنویسم درباره روزای بعد این، که پست قبلی رو دیدم و احساس کردم باید اول یه چیز دیگه بنویسم. درباره اون روزای سخت و شروع زندگی جدیدی که منتظرش بودم. خب اون روز اومد، اما نه اونقدر رویایی که تصورشو کرده بودم، اون روز اومد و یه روز واقعی بود. زندگی جدید شروع شد، اما یه زندگی جدید واقعی. اون آسانی بعد از سختی وعده داده شده نیومد...حتی وقتی فکر میکنم از خودم می پرسم دختر تا حالا کدوم اتفاق وعده داده شده، افتاده که این دومیش باشه؟ مسائل یا واقعین یا یه مشت وعده وعید پوچ برای دل خوش کردن. کم کم دارم با حقیقت زندگی آشنا میشم. دارم زندگی کردن واقعی رو یاد می گیرم؛ اینکه میتونم در آن واحد به یه دلیل غمگین باشم و به یه دلیل دیگه خوشحال.

وقتی زندگی کردن بلد نبودم هر چیزی روی خوش حالیای زندگیم سایه می انداخت. نمیخوام بگم چیزایی که قبلا ناراحتم میکرده دیگه ناراحتم نمیکنه، اتفاقا مثل روز اول ناراحتم میکنه، از چیزایی که بدم میاد تا ابد هم بدم خواهد اومد و چیزی از اهمیت و شدتشون کم نمیشه، اما فهمیدم که "میتونم" درونم هر دو حسو باهم داشته باشم و اجازه بدم حس های خوب کوچیکمم به اندازه خودشون حیات داشته باشن، درونم جاری باشن.

منتظر دفاع ارشدم بودم، منتظر تموم شدن پایان نامم بودم، پایان نامه ای که با سختیاش دیگه خستم کرده بود و برای انجام دادنش کاملا تنها بودم. فکر میکردم فردای دفاع بیدار میشم و از خوشحالی پرواز میکنم. اما فردای دفاع انقد خسته بودم، انقدر درب و داغون بودم که انگار تصادف کردم، بخاطر همین فقط خوابیدم. و فیلم دیدم. و چهار پنج روز فقط خوابیدم و فیلم دیدم. بعدش رفتیم دست بوسی خانواده ها و باقی ماجراهایی که مارو با خودش برد.

اون روز اومد اما اونقدر رویایی نبود. دو نفره نبود. خاص نبود. یه روز معمولی یه زوج معمولی در یک خانواده بزرگ و با محبت بود.

و من انگار دارم زندگی کردنو یاد میگیرم؛اینکه توو همین اوضاع و احوال و با وجود همه چیز و همه کس فضای خودمو درست کنم و از یه گوشه راه خودمو برم. هرچیزی که همیشه اذیتم میکرده تا ابد اذیتم خواهد کرد.ناراحتیا و عصبانیتا همیشه خواهند بود. اما من دارم یاد میگیرم که اجازه بدم این چیزا فقط حضور داشته باشن اما سرنوشت روزامو تعیین نکنن.