دل شکستن هنر نمی باشد
بدانیم که زمان کم است و خاطره ها برای ساختن زیاد.
بدانیم زمان کم است برای اینکه اسم مان را در دل ها حکاکی کنیم.بدانیم وقت نیست و باید هرچه توان داریم در یاد و خاطره ی آدم های بیشتری زنده بمانیم.
که یک سال بعد،ده سال بعد،بیست سال بعد کسانی باشند که اسم مان را در صفحات وب جستجو کنند و دوست داشته باشند بدانند در چه حالی هستیم.
هرچه تعداد آدم هایی که با فکر کردن به تو لبخند می زنند یا حس تحسین در دلشان زنده می شود بیشتر باشد،خوشبخت تری.
امروز یک ماهیتابه سوسیس بندری برای هم اتاقی هایت درست میکنی و فرداها،بدون اینکه با خبر شوی یکی یک جای دنیا به بچه اش می گوید:وقتی دانشجو بودم دوستی داشتم که شب های امتحان برایم غذا درست می کرد،فکرش را بکن،آنروز اگر این حرف را می شنیدی چقدر قند تووی دلت آب می شد و چقدر از آن خود خوبت خشنود می شدی.
درست است،هیچوقت به گوش ات نخواهد رسید،ولی تو خاطره ات را بساز،یاد خوبت را نقاشی کن،گوشه ی هر قلبی زمینی برای خودت غصب کن،بعد برو!
