گاهی این طوریه.ظهرا - وقتی همه چیز در گرمای تابستان به خواب رفته- دنیا رنگ دیگه ای میگیره ، شفاف میشه مثل یه رودخونه ، میفهمی که ؟ آدم میتونه تهشو ببینه...اونجا اون پایین ، کف رودخونه یه دنیای دیگست.
# بخشی از کتاب اسرار آمیز(!) " مو مو " _ نوشته ی میشائل انده ترجمه ی محمد زرین بال.
امروز فهمیدم حتی می شود وقتی داری الکترومغناطیس می خوانی هم چیزهایی تووی کتاب ببینی که خنده ات بگیرد.
مثلا این جمله را ببینید:
electromagnetic without integral is like life without wife!
خب شاید به نظر شما خنده دار نباشد(نظر شما هم محترم است ^_^ ) ولی برای من، وقتی تووی گرمای کسالت بار تابستان و شرایط ماه رمضان تووی یک کتابخانه ی خلوت با چندتا بچه کنکوری نشسته ام سر یک میز ، این جمله نسیم خنکی بود که یک لحظه نمی دانم از کجا فوت شد و لبخند روی لبم نشاند!
تصور اینکه انتگرال و الکترومغناطیس زن و شوهر هستند و الکترومغناطیس بدون انتگرال هیچ است،هاها...به نظرم می آید نویسنده ی کتاب کمی گرایشات فمینیستی داشته باشد.شاید هم وقتی داشته این قسمت از کتاب را می نوشته زنش با ملاقه ایستاده بوده بالای سرش و آقای نویسنده برای به دست آوردن دل همسر عصبانی این جمله را در متن کتاب قید کرده!
به هر سوی ما که خوش مان آمد.خندیدیم :))
تو هم به من فکر می کنی؟
آن قدر که
من به تو؟
#دری لولا شده به فراموشی
نگردید.چیز جدیدی نیست.همان پست همیشگی که همه اولین بار تووی وبلاگشان می نویسند!!
انگار قرار است بلاگ میعادگاه جدید بلاگفایی ها باشد...بله،البته؛اتفاق خوشایندی نبود...ولی پیش می آید دیگر.
نوشته های بنده هم مثل خیلی های دیگر به عدم پیوست.ولی اشکالی ندارد.مهم قلم است که هست.
دقیقا یک سال پیش بود.چهارم تیر ماه نود و سه،وبلاگ مرحومم را برای به تصویر کشیدن تغییراتم ایجاد کرده بودم.می خواستم قدم های بزرگ بردارم...برداشتم. :)
شاید گاهی بعضی از نوشته های سابق را دوباره اینجا منتشر کنم محض تجدید خاطره ولی شخصا معتقد هستم آدم هیچوقت نباید به عقبش نگاه کند.جا ماندنی ها جا ماند و همه ی خوب و بدهایی که زندگی کردیم گذشت.مهم امروز است.اینکه امروز چه چیزی برای نوشتن، برای گفتن دارم...
فکر کنم همین قدر روده درازی برای مقدمه ی وبلاگ جدید کافی باشد...راستی یادم رفت : سلام :))
