سرناد

یه جایی هست که احساس می کنی رسیدی ته خط و مجبوری بجنگی. برعکس وقتایی که داشتی فرار میکردی و بشدت احساس عجز و ضعف و فشار می کردی، یهو احساس میکنی همه ی ترس ها و عجزها تا اینجا بود.یهو شونه هات سبک میشه. انقد فرار میکنی تا میرسی یه جایی بالاتر از ترسات، میرسی به بی چارگی . جایی که جز جنگ تن به تن و رویارویی هیچ راهی نیست. اونجا جای خوبیه . اونجا بودن حس خوبی داره. چون ته خطه، میدون نبرد آخره، اونجا دیگه چیزی برای از دست دادن نمونده و همین یه حس سبکی خاصی داره. اونجا یهو همه چی پوچ و بی معنی میشه. زمین دو نصف بشه از آسمون آتیش بباره هر اتفاقی که میخواد بیفته بیفته همش بی معنیه. تنها چیزی که معنی دار میمونه جنگ ناگزیریه که پیش رو داری. از اونجا فقط یکی زنده بیرون میاد ولی تو بی نهایت از اونجا بودن خوشحالی و احساس رهایی میکنی چون اونجا جاییه که همه چی تموم شده و بلاخره و باید نتیجه مشخص بشه، نتیجه‌ای که  چی بودنش درست به اندازه ی همه چیزای دیگه بی معنی و پوچ شده.

وقتی میخواستم کنکور کارشناسی بدم تابستون هیچ درسی بجز آمار در یک روز! نخوندم. برای کنکور کلاس فیزیک و دیفرانسیل و گسسته ثبت نام کرده بودم...یادمه درس گسسته رو خیلی دوست داشتم و چون حجمش کم بود قرار بود توو یه دوره سه ماهه تموم بشه. کلاسا از وسطای تابستون شروع شد و من فقط سرکلاسا میرفتم و میومدم و اصلا توو خونه درس نمیخوندم. پاییز و زمستون هم فقط مدرسه و کلاسارو میرفتم و میومدم و همچنان از ساعت مطالعه مجزا برای کنکور خبری نبود. آرمون میدادم و هیچوقت نتونستم بودجه آزمون رو کامل بخونم. درسای پایه رو هم که کلا نمیخوندم.

خیلی این فصل زندگیم طولانی شده، حوصلمو سر برده،انقدر که دلم میخواد این کتابو نصفه نیمه ببندمش.