سرناد

مثل یه معجزه میمونه که توو زندگی همیشه اون چیزی که بهش احتیاج دارم سر بزنگاه جلوم سبز میشه.مخصوصا وقتایی که حقیقت هایی که نیاز دارم بهم یادآوری بشن رو همون موقع از تلوزیون رادیو یا از زبون کسی می شنوم احساس میکنم خدا از صدسال قبل همه ی این صحنه سازیارو ترتیب داده تا توو این زمان من اینجا باشم و اون حرفی که بهش نیاز دارم رو از زبون این آدم بشنوم.

خلاصه که بدجوری به اینکه همه ی آدم ها و اتفاقات اجزای یه کل واحد هستن اعتقاد دارم و فکر میکنم با اینکه آدم ها خیلی خودشونو مجزا از جهان میدونن ولی همینجوری که دارن مسیر خودشونو میرن اثرات بزرگ و مهمی روی زندگی دیگران میذارن، دیگرانی که حتی نمیشناسن و حتی شاید متوجه حضورشون هم نشن.

اون جمله ای که امروز بهش احتیاج داشتم :

قبول کن زندگی قابل پیش بینی نیست

تمایل به پیش بینی آینده،در دست داشتن کنترل شرایط ،ترس از ناشناخته ها،غمی که بخاطر پیش نرفتن زندگی مطابق پیش بینیامون گرفتارش میشیم همش بخاطر غریزه ی بقاست. آگاهی نسبت به این حقیقت بهمون کمک میکنه راحت تر بپذیریم که زندگی غیر قابل پیش بینیه.

 اون جمله ای که بهش احتیاج داشتم:

داستان های خوب و بد داستان های ناتمومی هستن که ما به خودمون میگیم.

یه روز اسب یه پیرمرد فرار میکنه همسایه ها میان و بهش میگن: وای چه بدشانسیی!

پیرمرد بهشون میگه: خوب یا بد، نمیشه گفت.

چند روز بعد اسب پیرمرد با چندتا اسب وحشی برمیگرده. همسایه ها میان و میگن: وای چه خوش شانسیی!

پیرمرد بهشون میگه : خوب یا بد ،نمیشه گفت.

چند وقت بعد پسر پیرمرد که سوار یکی از اسب های وحشی شده بود از پشت اسب میفته و پاش میشکنه. همسایه ها میان و میگن: وای چه اتفاق بدی ،وای چه بدشانسیی!

پیرمرد بهشون میگه: خوب یا بد، نمیشه گفت.

چند وقت بعد از ارتش میان تا پسرهارو ببرن برای جنگ. وقتی پسر پیرمرد رو با پای شکسته اش میبینن از کنارش رد میشن و اونو با خودشون نمی برن. همسایه ها میان و میگن: وای چه خوش شانسیی، چقدر خوب!

پیرمرد بازم بهشون میگه:

«خوب یا بد، نمیشه گفت.»

خدایا وقتایی که به تو پناه میارم،حتی وقتی یه مشکل واقعی بدون راه حل جلوم سبز میشه من بی قرار نمیشم.

این اثر تو تووی زندگی منه. این اثبات حضورته برای من.

توو دلم برات جا باز میکنم توو زندگیم برای آرامش جا باز میشه.

ناراحتم، بی راه و بی چاره ام ولی نگران نیستم. تو دقیقا همینی.

اگر ترس از شکست وجود نداشت همین الان چیکار میکردم؟

در جریان یه پادکستی که گوش میدادم به این سوال برخوردم و جوابم خودمو خیلی غمگین کرد. جواب من از ناخودآگاهم اومد،بدون اینکه بهش فکر کنم جوابمو میدونستم.

"بیشتر تلاش میکردم." و فقط همین.

من مهاجرت نمیکردم، واسه ی رفتن به یه دانشگاه خفن دوباره کنکور نمیدادم،توو بورس پول بیشتری نمیذاشتم، لاتاری ثبت نام نمیکردم، من فقط برای رسیدن به ایده ال ترین حالت خواسته هام بیشتر تلاش میکردم. با قدرت تر، با عشق تر.من بیشتر خودمو باور میکردم.همه کارارو بیشتر و بیشتر انجام میدادم. چون هیچکس با بیشتر تلاش کردن،بیشتر باور کردن و با شجاع تر بودن چیزی از دست نمیده.اگر چیزی برای ترسیدن وجود نداشته باشه، اگر احتمال شکست صفر باشه من با صلابت تر و با اطمینان تر قدم برمیدارم.

مثل همه ی آدما منم نسبت به تغییر کردن مقاومت دارم.توو یک هفته ی گذشته یه لیست شش هفت موردی از اتفاقات ناخوشایند کاملا موتور منو پیاده کرد. خودمو یه ماشین خراب میدیدم که گوشه جاده خلوت زندگیم به حال خودم رها شده بودم.خودمو  یک جسم بی جان و ناتوان احساس می کردم. استرس کارای دانشگاه هم کنار همه ی اینا مثل یه فلج کننده قوی توو خونم پخش شده بود. و من چیکار کردم؟ من رفتم روی حالت اتوپایلت،و برنامه پیش فرض من برای اینجور مواقع دراز کشیدن ،غرق شدن توو گوشی، بی خواب شدن و مدام بغض داشتن و گریه کردنه! من توانایی به کار بستن هیچکدوم از تکنیک هایی که برای قرار گرفتن در چنین موقعیت هایی یاد گرفته بودم نداشتم/ندارم.

تغییر پیش فرض ها خیلی خیلی سخته و وقتایی که فشار روانی زیادی روی آدم هست عملا غیرممکن میشه.

من بعد از یک هفته توو اغما رفتن تازه تونستم درک کنم که چی انرژی منو تحلیل برد. قبلش تنها چیزی که میدونستم این بود که من خوب نیستم ولی دلیلشو نمیدونستم، بعد از یک هفته انگار تازه هوشیاری من برگشت و من تونستم به یاد بیارم که اون روز از این اتفاقات ناراحت شدم و روز بعد این مسئله انرژی منو از بین برد و تونستم بفهمم وقتی که من سعی میکردم بهشون اهمیت ندم و کارمو بکنم در واقع اون ناراحتیا از بین نمی رفتن بلکه روی هم تلنبار میشدن و مثل موریانه داشتن منو از توو از بین می بردن.

من هر روز کمتر از روز قبل به وظایفم عمل میکردم و فکر میکردم اگر خودمو بابت این قضیه سرزنش نکنم و به خودم بگم اشکالی نداره امروز فلان داستان پیش اومد و فردا قرار نیست اینجوری باشه میتونم انرژی مثبت محرکمو تووی همون سطحی که هست حفظ کنم.

از طرفی زیاد فشار آوردن به خودم رو هم قبلا امتحان کردم، اینکه با خودم بی رحم باشم و بگم حتما باید همه ی این کارا امروز انجام بشه.تازه خودمو قانع کرده بودم این همه کمالگرا نباشم، این رفتار ناخودآگاه از آدم یه ربات صفر و یکی میسازه که معتقده یا همه چی یا هیچی.اینکار هم باعث میشه یه روز صبح از خواب بیدار شم و ببینم خیلی خسته شدم و بزنم زیر همه کاسه کوزه ها.

تئوری بخوام به قضیه نگاه کنم میدونم کلید طلایی چیه، خودشناسی و برنامه ریزی و ارزیابی شخصی و این حرفا...منم دارم توو همین مسیر تلاش میکنم. دارم سعی میکنم بفهمم افسار خودمو چقدر باید شل بگیرم چقدر باید سفت بگیرم. ولی خیلی زمان میخواد. یعنی ممکنه یه روز بیاد که دیگه از این یه هفته ها نداشته باشم؟

میشه گفت هیجان انگیز ترین اتفاق امسال برای من و البته اولیش درست کردن بولت ژورنالم بود.

برنامه ریزی واسه آینده و یادداشت کردن افکارم و داشتن لیست کار و دفترچه آرزوها و خاطره نویسی روزمره و خلاصه نویسی از چیزایی که برام جالبه و دفتر دستورهای آشپزی و دفتر سلامت و دفترچه هزینه ها و خلاصه هر چیزی که بشه یه جوری نوشتش همیشه بخشی از زندگیم بوده. ولی هیچوقت همه ی اینارو با همدیگه توو یه دفتر نداشتم تا اینکه خیلی جدی پیگیر این مقوله ی "بولت ژورنال" شدم و بلاخره تونستم آنچه همه خوبان دارند در یک بولت ژورنال جمع آوری کنم.

هم اولین قدم و هم اولین چالش صداقته. اعتراف به ضعف ها، اعتراف به چیزهایی که شاید خجالت آور باشن ، انکار نکردن احساسات و خاطره ها و در یک کلمه پذیرش خود آدم تمام و کمال،همونطوری که هست جزو سخت ترین کارهاست و نیز جزو مهم ترین اقدامات برای شروع هر تغییری.

نمیدونم امسال پیشرفت شخصی خیلی ترند شده یا علاقه مند شدن به این داستانا اقتضای این سن و ساله...در هر حال منم توو دامش افتادم(تا باشه از این داما!)...بنظرم اینکه الان بهاره هم توو این اتفاق بی تاثیر نیست. یا توو هوای بهار یه اکسیری هست که مرده رو زنده میکنه یا منو روح بهار یک روح در دو بدنیم!

در هرحال منی که پارسال مرده بودم و روی کل وجودمو خاک گرفته بود با سپیده دم یکم فروردین انگار دوباره جون گرفتم.اون جون هنوز توی تنمه و من حتی روزایی که خیلی غمگینم زنده بودن و جاری بودنمو احساس میکنم و امسال میخوام تمام تلاشمو بکنم این حالو توو تمام سال برای خودم نگه دارم.

خوبی این فعالیت های رشد فردی اینه که یه کار مثبت برای خودمه. بدیش اینه که واسه فرار کردن از مسئولیت های اصلیم در این برهه ی حساس ، شده بهترین پناهگاه من و باز خوبیش اینه که خودم اینو میدونم! ولی امید دارم با نوشتن چیزهایی که یاد میگیرم به سمت عملی کردنشون پیش برم و همین جریان مثل یه دور برگردون منو به جریان مسئولیت های اصلی زندگیم برگردونه.

هدف دومم هم از نوشتن اینه که میدونم کسایی هستن که وبلاگمو میخونن و شاید چرک نویسایی که من برای خودم می نویسم بتونه برای کس دیگه ای هم مفید باشه.

هدف سوم اینکه قطعا این نوشته ها میتونن مثل آینه ای باشن که به من نشون بدن امسال زمانمو صرف چه کارایی کردم، چقدر تغییر کردم و سال دیگه چقدر بیشتر میتونم به خودم افتخار کنم!

چند روز دیگه تولدمه.امسال برعکس هرسال رسیدن سالروز میلاد خجسته‌ام رو توو بوق و کرنا نکردم.تحت تاثیر کتابی که اخیرا خوندم تصمیم گرفتم امسال تصمیمات جدیدی برای خودم بگیرم و مبدا زمانیم رو هم بذارم روی روز تولدم.میخوام امسال به خودم یه هدیه ی بزرگ بدم.میخوام به خودم یک سال پربار هدیه بدم.میخوام همه ی چیزهایی که تا امروز جمع کردم بذارم رو هم رو هم و برم وایستم روشون و یه ویوی ابدی به خودم هدیه بدم.

الان که دارم اینارو مینویسم واقعا نمیدونم عمر این حرفا چقدره، یه ساعت، یه روز یا یه سال...تووی این چندسالی که گذشت خیلی واقع بین شدم و این واقعگرایی یه عالمه دیوار تووی ذهنم ساخت.دوست دارم به دنیای قبل ازین دیوارا برگردم ولی نه دنیای بچگی.دوست دارم بزنم به دل این کوه‌ها و صخره‌های بلندی که توو زندگیم جلوم سبز شدن و برسم به دشت شقایق پشتش.

نمیدونم بخاطر این حس جوشش و انگیزه ای که گاهی توو وجودم شعله میکشه بخندم یا گریه کنم.هربار شکست خوردم،هربار غمگین شدم یا اتفاق بدی برام افتاد که روزها و ماه ها نتونستم به خودم بیام توو دلم گفتم من دیگه قید این زندگی رو زدم. من دیگه هیچی نمیخام فقط میخام روزای زندگیم تموم بشه و با تمام وجودم هربار باور کردم که دیگه سیرم و علاقه ای به زندگی کردن ندارم.

ولی در کمال ناباوری بازم اون روزا برمیگردن، اون روزایی که احساس میکنی الان رو مبدا وایستادی،نه خانی رفته و نه خانی اومده و زمان و زمین ایستادن و منتظرن که با اشاره ی دست تو شروع به حرکت کنن.

در آغاز بیست و شش سالگی به دیدگاه جالبی درباره ی زندگی رسیدم. ضمن تشکر و قدردانی از علم بی‌کران ریاضی فهمیدم که این جهان، شامل همه ی شناخته ها و ناشناخته های درونش،مثل یه صفحه ی بازی میمونه که به وسیله ی یه اراده ی مطلق و با هدف خاصی خلق شده و تمام موجودات و مخلوقات پدیده های تصادفی هستن که حکم تاس های بازی رو دارن.احتمال اتفاق افتادن بیگ بنگ و تشکیل راه شیری و منظومه ی شمسی خیلی کمتر از احتمال اتفاق نیفتادنشون بود ولی اتفاق افتادن.و بعد احتمال تشکیل کره ای با قابلیت های خاص و بعد احتمال به وجود اومدن گیاهان و حیوانات و آب و خاک و هوا و نور و ما. ما با چه احتمالی به وجود اومدیم؟ با چه شرایطی؟اگر چه شود و چه شود و چه شود احتمال اینکه شخصی با مشخصات من متولد بشه و موجودیت پیدا کنه وجود داشت؟با یه حساب سر انگشتی میشه نتیجه گرفت احتمال به دنیا اومدن من در مقابل احتمال به دنیا نیومدنم نزدیک به صفره ولی من اتفاق افتادم.من از بین میلیون ها و میلیاردها احتمال مختلف بی هیچ منطق از پیش تعیین شده ای و کاملا تصادفی اتفاق افتادم.از بین میلیاردها انسان منحصر به فردی که هرگز متولد نشدن من شانس متولد شدن و چشیدن طعم زندگی رو پیدا کردم ،حتی اگر طعم زننده ای داشته باشه و حتی اگر بعدش هیچ چیزی وجود نداشته باشه .

این شانس هر لحظه داره به من داده میشه و زمانی هم میرسه که خیلی تصادفی زنجیره ی اتفاقات زندگی به سمتی میرن که احتمال بودن من صفر میشه.شانسی بودن زندگی و شانسی بودن تک تک اتفاقاتی که بعد از موجود شدن برای ما میفتن و حتی تک تک اتفاقاتی که برای ما نمیفتن اونو ارزشمندش میکنه(شاید-حداقل بنظر من). وجود پدیده هایی مثل کتابا و فیلم ها و ارتباطات اجتماعی که باعث میشن ما بتونیم زندگی ها و احساسات دیگه ای رو هم تجربه کنیم جذابیت زندگی رو صدچندان میکنه. اینکه ما موجوداتی هستیم که بر حسب اتفاق به تجربه کردن و کشف کردن علاقه داریم و دونستن این نکته که ممکن بود اینجوری نباشه تمام زندگی رو جذاب تر میکنه.همین الان که دارم اینارو میگم پرسیدن این سوال از خودم که آیا من ده سال دیگه هم همین نظرو راجب زندگی خواهم داشت و ندونستن جوابش منو به هیجان میاره.

زندگی هیجان انگیزه.هرچقدر تلخ و هرچقدر سخت ، زندگی یه موهبته. یه اتفاقی که میتونست نیفته.خوش حالم که به دنیا اومدم. خوش حالم که هستم تا بتونم غصه بخورم،تا بتونم بخندم، تا بتونم رنج بکشم، تا شب ها خوابم نبره و تا صبح پهلو به پهلو بشم.خوش حالم که هستم تا بتونم به یاد بیارم فکر کنم بنویسم بفهمم بدونم حرص بخورم قهر کنم نبخشم تفریح کنم بپرسم لمس کنم تلاش کنم تنبلی کنم افسرده بشم جیغ بکشم حرف بزنم عاشق بشم تقسیم کنم فراموش کنم بسازم و خراب کنم...اون کلمه ی "هستم" قبل از تمام جملاتم فارغ از خوشحال کننده یا ناراحت کننده بودن باقی جمله منو خوشحال میکنه.